Το 1998 βγήκε μια συγκλονιστικη μελέτη όπου μετρήθηκε η έκθεση των νέων παιδιών στην λεγόμενη "βία της οθόνης", δηλαδή την βία που τα παιδιά βλέπουν μέσα από την τηλεόραση ή τα βίντεοπαιχνιδια.
Έτσι μετρήθηκε πως ένα παιδί μέχρι το γυμνάσιο, έχει δει 8 χιλιάδες φόνους και περίπου 100 χιλιάδες σκηνές βίας μεταξύ των οποίων βιασμοι και επιθέσεις.
Και αυτό ήταν το 1998, δηλαδή 7 χρόνια πριν το YouTube και 9 χρόνια πριν τα πρώτα smartphones.
Μπορεί τελικά η "εικονική βία " (virtual violence) να επηρεάσει τα νέα παιδιά και να αυξήσει την επιθετικοτητα τους;
Ας δούμε τι λένε οι ειδικοί της Αμερικανικής Παιδιατρικής Ακαδημίας.
"Από το 1952 που έγινε η πρώτη σύνδεση μεταξύ τηλεοπτικής βίας και δολοφονιών εκατοντάδες μελέτες έχουν γίνει για τα αποτελέσματα της" εικονικής βίας ". Φυσικά τα τελευταία χρόνια αυτή έχει ενταθεί ακόμα περισσότερο.
Οι μελέτες είναι από παρατηρήσεις και από πειράματα καθώς και εργαστηριακες αλλά και στην πραγματική ζωή. Οι μελέτες επίσης ανέλυσαν τόσο την μικρή όσο και την μεγάλη χρονικά έκθεση στην εικονική βία όσο και τις πράξεις βίας με άμεση σωματική επαφή ή από απόσταση. Επίσης περιελαβαν και επιθετικές σκέψεις, θυμό και διάφορες επιθετικές συμπεριφορές.
Διάφορες μέθοδοι χρησιμοποιηθηκαν και σε διαφορετικούς πληθυσμούς, μερικές προσεγγίσεις ίσως έχουν ελλείμματα, παρόλα αυτά η σύνδεση μεταξύ "εικονικής βίας" και επιθετικοτητας έχει πολύ καλά τεκμηριωθεί και είναι στιβαρή.
Σε μια μελέτη πχ οι συμμετέχοντες έπαιξαν με τυχαία σειρά ένα βίαιο ή ένα μη βίαιο παιχνίδι. Όσοι έπαιξαν το βίαιο παιχνίδι ήταν πιο πρόθυμοι αργότερα να επιβάλουν πόνο μέσω δυσάρεστων ήχων σε άλλους άγνωστους ανθρώπους. Αν και το να παράγεις δυσαρεστους επίπονους ήχους σε άλλους δεν συμβαίνει στην πραγματική ζωή ωστόσο η τάση του να εφαρμόζεις περισσότερο επιπονα ερεθίσματα στον άλλο είναι σαφής.
Είναι αλήθεια πως μια πειραματική στον αληθινό κόσμο μελέτη που να συνδέει την εικονική βία με την πραγματική βία δεν έχει γίνει αλλά και δεν πρόκειται να γίνει γιατί απλά αυτό θα ήταν ανήθικο
Ωστόσο πειραματικά δεδομένα που συνδέουν αυτά τα δύο έχουν βρεθεί .
Για παράδειγμα μια πρόσφατη μελέτη με πραγματικά παιδιά που βοήθησε τους γονείς να κάνουν στα παιδιά τους μια "δίαιτα από εικονική βία" βρήκε μείωση στην επιθετικοτητα τους και γενικότερη βελτίωση στην συμπεριφορά τους.
Μαζεύοντας τα αποτελέσματα από παραπάνω από 400 μελέτες που αφορούν εικονική βία όλων των ειδών φαίνεται πως υπάρχει σημαντική συσχέτιση μεταξύ της έκθεσης σε εικονική βία και την επιθετική συμπεριφορά
Επίσης έγινε και ανάλυση εστιάζοντας μόνο στα video games. Τα αποτελέσματα βασιζόμενα σε 140 μελέτες βρήκαν ελαφρά έως μέτρια αύξηση της επιθετικοτητας εξαιτίας αυτών, αλλά η σύνδεση είναι πιο δυνατή από αυτήν που συνδέει το παθητικό κάπνισμα με τον καρκίνο του πνευμονα.
Το τραγικό είναι πως παρότι οι περισσότεροι πιστεύουν πως υπάρχει σχέση ανάμεσα στην εικονική βία και την πραγματική ταυτόχρονα πιστεύουν πως δεν αφορά τα παιδιά τους. Ακόμα όμως και αν υποθέσουμε πως θα επηρεαστεί προς πιο βίαιη συμπεριφορά μόνο ένα μικρό ποσοστό πχ μόνο το 2% από τα 20 εκατομμύρια που θα δουν ένα βίαιο blockbuster φιλμ ακόμα και αυτό αφορά 400 χιλαδες ανθρώπους και φυσικά είναι κάτι που απαιτεί δημόσια προσοχή και δράση.
Συστάσεις προς τους γονείς.
Οι γονείς πρέπει να ελέγχουν τι παιχνίδια παίζουν τα παιδιά τους. Αν είναι δυνατόν καλό είναι να παίζουν μαζί τους. Τα παιδιά κάτω των 6 πρέπει να είναι τελείως προστατευμενα από την εικονική βία. Τα first person shooter βίντεο παιχνίδια όπου ο πρωταγωνιστής σκοτώνει άλλους, δεν ενδείκνυνται για κανένα παιδί. Ακολουθήστε κάθε φορά την βαθμολογία που υπάρχει σε κάθε βιντεοπαιχνίδι από την Common sense Media για να βοηθήσει τις επιλογές σας.
